در اصل، گز 80 درصد با گز انگبین، رزین شیرین و شیری شکلی که توسط حشرات تولید می‌شد، شیرین می‌شد. اگرچه برخی از قنادی های درجه یک هنوز از آن در تهیه گز استفاده می کنند.
در اصل، گز با گز انگبین، رزین شیرین و شیری شکلی که توسط حشرات تولید می‌شد، شیرین می‌شد. اگرچه برخی از قنادی های درجه یک هنوز از آن در تهیه گز استفاده می کنند، اما به سختی می توان آن را در خارج از ایران یافت.
از این رو، بیشتر دستور العمل های مدرن و خانگی ترکیبی از شکر و ذرت یا شربت گلوکز است که بهترین نتیجه را به همراه دارد. گاهی از عسل نیز استفاده می شود و رنگ زیبا و کهربایی به گز می دهد.
هنگام پختن شربت شکر، به دقت مراقب آن باشید تا نسوزد یک دماسنج پخت و پز ممکن است مفید باشد. وقتی شربت آماده شد آن را به تدریج روی مرنگ سفیده بریزید تا پف کند.
رایج ترین طعم دهنده گز گلاب یا گلاب است که از خیساندن گلبرگ های گل رز در آب تهیه می شود. معمولاً در انتهای آماده سازی گاز به آن اضافه می شود، زیرا با قرار گرفتن در معرض گرما عطر خود را از دست می دهد.
گلاب باید کم مصرف شود. 1-2 قاشق غذاخوری کافی است. می‌توانید مقداری وانیل یا زعفران نیز اضافه کنید که رنگ زرد ملایمی به گاز می‌دهد.
برای شکل دادن به گز، مخلوط را در قالب مستطیلی شکلی که با کره فراوان چرب شده و/یا با پوسته پوستی پوشانده اید، بریزید. بگذارید چند ساعت یا یک شب بماند، سپس گاز را به صورت مکعب های کوچک به تکه های جداگانه برش دهید.
برای تهیه گز از پسته بدون نمک استفاده کنید. پوست آنها را بردارید و کمی برشته کنید تا پوست آن جدا شود. پسته ها را در انتهای آماده سازی با دست به مخلوط گاز اضافه کنید. در روش دیگر، می توانید از بادام بلانچ شده و برشته شده استفاده کنید.
گز خریداری شده در فروشگاه معمولا در جعبه های چوبی یا مقوایی نگهداری می شود. اگر تکه تکه شود، کمی آرد می‌پاشند تا نچسبند و به گز اردی معروفند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.